3.5. De Professor

 Korte update:

Gaat gelukkig goed en voel me erg prima! Koorts is weg en voel me zoals ik al aangaf fit! Veel aan het uitschrijven en ow jongens. Ik geloof dat ik dalijk echt een boek kan uitgeven! Wat gaaf!! Plannetjes over hoe en wat zijn al in de maak! Enthousiast! 

Verder wel een slapeloze nacht gehad helaas. Tijd tikte langs me door. Mijn hoofd zat vol van gedachten. (The Opposites) Toch weer een spannend moment vandaag....

Vanmiddag, 17 juni, krijg ik namelijk nummertje 3 van de 8 sessies aan chemo. Wish me luck! Waarschijnlijk vanaf dan weer een aantal dagen radio stilte.

Het vervolg:

En daar lag ik dan. Voor de tweede keer in nog geen 3 weken tijd lag ik weer in het ziekenhuis. Onwetend wat er zou komen en waarom het deze keer niet pluis zat. Een moment waarop ik zoiets had van “wat gaat er nu gebeuren?”.

Ik had me in alles zo goed ingelezen maar ook ik stond voor een raadsel. Dat mysterieuze lichaam waar men al zoveel over weet, dat was mij een raadsel. Wat was er met mij aan de hand en waarom werken de pillen allemaal niet? Op internet had ik gelezen dat meestal na 3 weken de pillen wel moesten aanslaan, maar waarom bij mij niet? Wat was gaande gek? En ook de artsen wisten het niet.

In het weekend is het altijd in het ziekenhuis, ben ik achter gekomen, een hele andere sfeer. De verpleging komt in de ochtend wat later, alles gaat wat langzamer en soms komen de artsen gewoon niet. Het is althans weekend. Ook die arme artsen verdienen die rust.

Goed. Ik voelde me in ieder geval een groot opgezet michelin mannetje en alles deed mij pijn. Ik moest bij iedere hijs naar adem snakken en naar lucht. Want al dat vocht dat bij mijn buik en borst zat zorgde ervoor dat letterlijk mijn longen dichtgedrukt werden. Door dit alles kreeg ik maar geen lucht. En zelfs het platliggen op bed kon niet. Op dat moment kreeg ik namelijk het gevoel alsof al dat vocht in mijn longen trok en alsof ik verdronk. Pffff wat naar.

Maar goed ik met mijn debiele kop dacht gelukkig weer aan leukere dingen. Leukere dingen die ik eigenlijk voor vrijdag gepland had! Godmiljaar nog aan toe haha.

Vrijdag was ik dus eigenlijk van plan om naar de lokale turkse slager in Maastricht te gaan met mijn vriendin. Dat jubileum waar ik het laatst over had, die wilden we dus nog gaan inhalen. Bij die slager zou ik dan zo’n heeeeerlijke lap entrecote laten afsnijden en deze dan mee naar huis nemen. Thuis zou ik deze, als de kleine grote chef die ik ben, heerlijk bereiden met wat knoflook, rozemarijn en een klein klontje boter. Daar bijpassend dan een zelfgemaakte rode wijnsaus, haricot verts en oee heerlukkk wat aardappeltjes. Pfffff watertandend zat ik in het ziekenhuis hoor jongens. Dat klinkt voortreffelijk als je het mij vraagt!

Zoals altijd was de mindset natuurlijk weer goed. Zo zie je maar weer! Deze jongen krijgen ze niet zo snel klein!! Klein beetje lekker eten en mijn liefde is alweer op peil. Iedere oma zegt het wel eens volgens mij: “liefde gaat door de maag”, en zo ging dat bij mij net zo goed. Als een blij ei at ik gewoon lekker dat eitje met mijn boterhammetjes. Koffietje erbij en de dag was weer goed begonnen.

Die zaterdag was er eigenlijk verder niet zoveel te beleven. Mijn lieve vriendin kwam geloof ik op bezoek en was weer eens goed geschrokken. Ik was weer eens hyperactief in het hoofd en zo ging eigenlijk die dag alweer snel om.

Maar de volgende dag! Dat was een heel ander verhaal. Het was een zonnige zondag en raad eens wie er aan mijn bed stond! Jawel hoor! Dé Professor waar ik het al eens eerder over heb gehad.

Op dat moment natuurlijk geen idee en ik was onder de indruk van het woordje professor op zijn naamplaatje. Wow! Dacht ik!

Dit is een hooggeleerde! Haha. Leipe man die na jarenlang onderzoeken en doen deze titel met trots mag dragen! En ik keek met mijn opgezwollen kop vol ontzag naar deze man.

Ik vertel die ochtend tegen hem dat ik me totaal niet prettig voelde bij alles. Mijn rug deed pijn, mijn buik, benen en eigenlijk alles. Boven alles kreeg ik geen lucht!! Lucht! Adem! Help! Het was angstaanjagend hoe slecht ik lucht kreeg vertelde ik hem. Heb nog niet bepaald een doodswens op deze leeftijd dus laten we wat gaan doen?!?! Prof help!

En zo ging het. Hij wist het ook niet helemaal maar vond de waardes van mijn albumine en eiwitten wel erg afwijkend. En gek dat de medicatie die ik op dat moment slikte niet helemaal aansloegen, terwijl we al in week 3 zitten. Al gauw komen we tot de conclusie dat we dan toch maar wat extra foto’s gaan maken. CT-thorax, zoals men dat noemt, van de longen zal uitwijzen of er niet toch vocht in de longen zit. Een longoedeem (vochtophoping in de longen) zal hiermee uitgesloten worden.

In ieder geval snakkend naar lucht en alles word ik door een van de dames van het transport meegenomen. We gaan op excursie! Gezellig samen een fotootje schieten en dan weer naar de kamer. Gezel!

Tot mijn grote verbazing stond daarna de desbetreffende professor al heel snel aan mijn bed. Uit alle bloedafnames van die ochtend is niet veel nieuws te zien en het ziet er uit als bij de eerste opname. Daarnaast vertelt de beste man dat er op de longfoto ook niet echt iets bijzonders is te zien.

HUH?!?! Maar maar wat is er dan aan de hand? Meneer vertel op. Genoeg van die grapjes.

Maar de beste man wist het ook niet. We hebben het er kort over dat het vanaf nu dan toch een kwestie is van geduld hebben. Dat vocht moet en zal afgedreven worden! Dan zal ik mij ook veel beter gaan voelen en weer lucht krijgen. Jippie ja jeje

En toch! En dit deel heb ik al een keer uitgeschreven. En toch voelde het niet goed! Iets zat mij niet lekker en ik wilde weten wat! Dit was niet het antwoord waar ik op had gehoopt en iets in mijn lijf verteld me dat er meer is. Meer dan dat rare nefrotische syndroom waar ook ik nog nooit van gehoord had.

Zoals ik dat naar alle artsen altijd doe, sprak ik mezelf gewoon uit. Het ging althans over mijn lichaam en ik voelde me niet prettig. Misschien ben ik een mietje, misschien ook niet. Het zal wel! Kan mij het schelen.

Dus zo geschiede en ik ben met de professor eens verder gaan overleggen wat dan de opties zijn. Hij gaf aan dat een algehele CT-scan zal uitwijzen of er niet misschien toch een longembolie zat. Dit is een verstopping in de longblaasjes als ik me niet vergis. Zo gezegd zo gedaan en ik stemde in! Doe maar met me wat jullie willen grapte ik hem. Als ik maar beter ga worden!

Normaal gesproken duurt het inplannen van zo’n scan dus echt onredelijk lang en moet je meestal wel een dag wachten. Niet met mister the professor! Die vent regelde alles gewoon direct op een dag achter elkaar door. Wat een legende!

Uurtje erna lag ik al in de raket genaamd de CT-scan. En daar gingen we weer! Die windturbine begon weer te draaien en owjazeker daar kwam het weer. Dat heeeerlijkkkeeee warme gevoel en oef…. Lekker alcohol smaakje, dat is lang geleden haha. Wat een sensatie weer. Maar jongens lucht? Platliggen was een totale helse bedoeling en toch was het eventjes doorbijten die scan. Achja duurt maar een paar minuutjes.

Terug van de scan en de dag ging een beetje verder voorbij. Drukke planning zo op de ochtend/middag. Blij dat er eindelijk eens een beetje gas op die lollie zit en er wat gedaan wordt. Of in ieder geval, dat gevoel kreeg ik. Er werden tenminste onderzoekjes gedaan en het leek alsof ze wisten wat er aan de hand kon zijn. Little did this boy know!

Aan het einde van de dag komt mijn grote maat de professor weer langs om mij de uitslag van de scan te vertellen. Hij gaf aan dat de stagiaires ofzo bij radiologie, ik zal de stagiaires maar classic de schuld geven, toch het een en ander hadden gemist. Op de eerdere CT-scan was namelijk over het hoofd hadden gezien dat ik toch wel de nodige verstoppingen had bij de oksels links. Waarschijnlijk zijn een paar lymfen opgezwollen wordt mij verteld. Deze zullen operationeel verwijderd en onderzocht moeten worden om uit te sluiten wat dit veroorzaakt. Hij vertelde dat ik hier meer over zou horen morgenvroeg bij de grote visite op maandagmorgen. Uhmmm okay? Klinkt gezellig haha.

Maar goed ik had zoiets van nice! Klinkt best positief! Beetje paar lymfen die verwijderd moesten worden en dan gaat die nier van mij eindelijk eens zijn werk doen. Goeie!!

Mijn vriendin aan de andere hand vertelde mij achteraf. Na het slechte slechte nieuws. Dat wanneer dus patiënten voor dit soort operaties worden opgeroepen het 9 van de 10 keer kanker is. Wist ik veel. Tegenwoordig komt alles op het internet wel uit op een of andere vorm van kanker. Dus toen ik van alles was aan het opzoeken had ik al zoiets van ahhh het zal wel. Niet te druk maken over die zooi! Deze jongen heeft toch geen kanker. Kan niet! Mag niet!

Goed dat ze me dat dus achteraf pas vertelde en dat haar huisgenoot Rianne blijkbaar ook al direct wist hoe laat het feestje was. Mijn feestje samen met die onheilspellende ziekte waar je het eigenlijk niet over mag hebben blijkbaar. Dat is een ongeschreven regel is mij verteld! 

Onwetend banaantje had geen idee en had ook zoiets van laat maar eens gaan. De touwtjes gaf ik uit handen en die artsen zoeken het zich maar uit. Ontrafel die knoop die erin zit maar eens goed en ik neem snel weer met alle liefde de touwtjes terug in handen.

Wat een spel van woorden is dit weer haha. Schrijver Daan jongens!

Volgende dag was het dan groot feest en stonden er weer eens meerdere artsen aan mijn bed. We bespreken de uitslag van de scan nogmaals en er wordt gesproken over de operatie en een PET-scan. De PET-scan zal uitsluiten of er niet meer verstoppingen in mijn lijf zitten en of deze ook geopereerd moesten worden. Ook zou ik snel een bezoekje krijgen van een chirurg en met hem/haar zou ik dan de operatie gaan bespreken. Nu was het even afwachten op een plaatsje op de operatiekamer en plekje voor de scan. Sjpannend!! En die nieren van me.. dat is nog maar even afwachten!

PET-scan? Operatie? Wordt vervolgd!