3.4. Terugkeer naar Miami en het ziekenhuis

Kleine update:

Afgelopen dagen veel kunnen rusten en aangesterkt. Voelt soort van fijn om even de koorts uit geziekt te hebben en zo weer bij te kunnen komen. Donderdag beginnen we aan de tweede kuur en we gaan het zien. Voel me in ieder geval weer opgeladen en dat is alleen maar gunstig! I’m ready!

Blog:

Aangekomen dus in het Miami van Nederland en er wordt gelijk een bezoekje gebracht aan de drogist! De Kruidnoot, zoals mijn zusje het altijd noemde. Want man al die pillen ga ik natuurlijk niet apart iedere ochtend uit een doosje halen. Veelte veel werk is dat zeg! Dan ben ik een half uur iedere ochtend bezig met het alleen al verzamelen van alle pillen.

Gelukkig heeft die slimme moeder van mij dat gelijk in de gaten en we halen een waar opa en oma apparaat tevoorschijn uit de kruidnoot. Een pillenbak!

Even ter voorstelling. Een pillenbak is dus een apparaat waarbij iedere dag is opgedeeld in verschillende vakjes voor ochtend, middag, namiddag en avond. Zo kan men makkelijk iedere dag opdelen in de verschillende momenten waarop iemand de pillen moet slikken. Op die manier hoefde ik maar eens in de week mijn hele bak klaar te maken en hoef ik niet iedere ochtend met mijn ochtendkop na te denken. Gewoon het schuifje openmaken en ervoor zorgen dat ik een glas water had. Pillen naar binnen werken en klaar! Makkelijk als dat!

Eenmaal thuis gekomen dus maar mooi dat pillenbakje in elkaar flansen en een flink half uur verder was het gepiept! Daan mag zich officieel een opaatje noemen met eigen pillenbak!

Verder voelde ik me nog altijd flink kortademig. Want in het ziekenhuis kon ik al lastig vooruit komen en was ik al na één trap buitenadem. Thuis was dat net zo goed zo en moest ik al bij de kleinste dingen snakken naar adem. Maar dat geeft niet! Conditie moeten we weer opbouwen bedacht ik in mezelf.

Een hele tijd terug kreeg ik, als de natuurliefhebber die ik ben, een mooie mail van de bever binnen. Daarin werden de 10 spannendste wandelroutes van Nederland aangeduid door verschillende boswachters. Destijds had ik dat mailtje leuk via whatsapp naar mijn moeder gestuurd van: “Kijk Mam! Deze moeten we eens wandelen!”. Een van de routes was in Noord-Limburg en zag er erg leuk uit. De hoge Peel!

Dat weekend dat ik thuis kwam bedacht ik me dit hele verhaal over die route in de Hoge Peel. En aangezien mijn moeder vrij had genomen bedachten we ons dat het een leuk moment was om deze route te lopen. Kortademig of niet! Die wandeling gingen we maken!

Na ongeveer een uurtje te hebben gereden naar het hoge noorden van ons limburg waren we dan uiteindelijk aangekomen bij een gebouwtje van natuurmonumenten. Wat een drukte was het die dag bedacht ik bij mezelf. Zullen vast meer mensen dat artikel van de bever hebben gelezen grapte ik nog op dat moment.

Mooie was nog dat ik mezelf in de meest brakke outfit gehesen had die je je maar zou kunnen bedenken. Want man wat zag ik er uit op dat moment haha. Dikke enkels en uitpuilende schoenen van al het vocht én ook nog de meest lelijke joggingsbroek die ik had liggen. Het was ontiegelijk druk op dit mooie stukje natuurgebied en deze jongen had zich weer eens uitgesloofd hoor. Wat zag ik er uit haha! Ach al goed geeft niks Daan! Weten zij veel! Goed gemutst en met dikke benen van het vocht gingen we op pad.

Wat een heerlijk weertje was het kan ik jullie vertellen. Want man wat is het heerlijk om na een week van lichte isolatie weer buiten te mogen zijn. Een ding is zeker. In het ziekenhuis leer je pas echt de kleine dingen te waarderen. Zelfs dat kleine briesje en die lichte stralen van de zon waren gewoon hemels. Dat had ik gemist! Natuur! De buitenlucht, alles. En dat na een week in het ziekenhuis, kan me niet voorstellen op dat moment hoe het is om wekenlang te moeten banjeren in het ziekenhuis.  Vreselijk voor een ieder die dat moet mee maken. En nog geen idee hebbend op dat moment wat nog komen gaat. Hoeveel ziekenhuis bezoekjes ik nog in petto zou hebben en wat voor vreselijk raar nieuws ik zou krijgen op mijn jonge leeftijd.

Goed die wandeling in de Hoge Peel was dus echt geweldig! Heerlijk genoten, door het zand gewandeld en een ijsje gegeten bij de auto. Maar wat zwaar was het aan de andere kant. Het voelde namelijk net alsof mijn kuiten bij elkaar geknepen werden door al dat vocht. Die pijn waar iedereen wel een mee wakker werd voelde ik tijdens het lopen. Kuiten die samentrekken verschrikkelijk!

Met een aantal pauzes kon ik die krampen in mijn kuiten gelukkig wel weg laten trekken maar pfoee. Echt heel fijn was het allemaal niet. De gedachtes komen toch naar boven dat het allemaal wel een zware bevalling gaat worden op deze manier. Toch een traject dat we zullen moeten bewandelen eer ik weer de oude zou zijn. Maar ook toen vertelde ik mezelf al, och daantje komt goed jongen. Als dat alles is!

Met een voldaan gevoel vertrokken we vanaf het mooie natuurgebied weer terug naar Miami aan de Geul. Hier aangekomen weet ik nog goed dat ik erg moe was. Dat wandelingetje was toch wel even een heftige sportieve activiteit voor deze grote beer. In mijn gedachtes wilde ik niet gaan slapen maar lichamelijk gaf mijn lichaam wel aan dat dat de beste keuze zou zijn. Lichtelijk ontdaan en terneergeslagen accepteerde ik toch mijn lichaam en heb ik toen kort afscheid genomen van mijn moeder en vriendin. Deze jongen gaat lekker proberen te slapen!

En man ik kan jullie vertellen. Er is niks zo klote als het niet kunnen slapen wanneer je wilt slapen… Lichamelijk voelde ik me moe en verslagen, maar in mijn hoofd. Mijn hoofd!! Die zat vol van gedachten.  De prednison (medicatie tegen mijn nieraandoening), die ik op zulke hoge dosering slikte dat ik constant het gevoel had dat ik klaar wakker was, was mijn vijand geworden. Het enige wat ik kon doen is liggen en recht voor me uit staren. Gedachten laten ratelen en mijn lichaam toch even dat moment van rust bieden. Even die beentjes hoog en lekker plat liggen. Geniet er maar van Daantje!

20 minuten later stond ik weer onder met een berg aan energie. Ofja in mijn hoofd dan. Want lichamelijk was ik toch wel wat futloos en kortademig. Mocht de pred niet drukken! Prednison, dat paardenmiddel, sleept me er wel doorheen! Vlammen!!

Het plan de campagne voor de aankomende week wordt een beetje vormgegeven en al snel komt de conclusie. Deze jongen gaat gewoon weer naar stage hoor! Dat paardenmiddel gaf me energie voor honderd en ik wilde kosten wat het kost zo min mogelijk van mijn stage uren missen. Ik had althans niet voor niets tijdens de carnaval en andere feestdagen doorgewerkt om dit soort dingen te kunnen opvangen.

Maandag morgen kom ik toch een beetje moeilijk op gang. Gelukkig zat het ritme van vroeg opstaan er door het ziekenhuis wel goed in en gelukkig hielp dat enorm. Maar man man man wat had ik een opgezette ogen van die prednison. Of was het de slechte nachtrust? Ik weet het niet. Ik zag er in ieder geval erg debiel uit en was eigenlijk niet vertoonbaar. Goed het zal wel Daan. Je bent een patiënt nu en dit zijn de bijkomstigheden daarvan.

Mam brengt me die ochtend met de auto lekker naar stage. Genieten is dat als je opeens een persoonlijke taxi hebt die overal met je naartoe gaat en voor je kookt. Als student is het heerlijk om weer eens te mogen genieten van die moederliefde thuis. Zo slecht had ik het dus nog niet!

Aangekomen op stage vertellen we even kort bij de koffie over hoe en wat en wat er precies aan de hand is. Iedereen op kantoor was erg geschrokken maar is blij me weer heelhuids te zien. We lachen nog een beetje om mijn dikke enkels en grappen dat ik echt een michelin mannetje ben haha. Zelf voel ik me een beetje wazig, in de zin van gek. Het was vooral gek om opeens weer terug te zijn op stage en kon me toch niet zo goed een houding vinden. Gekte maken dan maar?

Vaak had ik al eens laten vallen dat ik me wel eens nutteloos voelde op stage. In de zin van dat ik me heel traag en sloom voelde met het maken van opdrachtjes. Dat wat de getrainde kantoormuis in een half uurtje geregeld had, daar deed ik hele of halve dag over. En ook nu weer, terwijl ik met halve dagen begon, voelde ik me nutteloos. Het kwam allemaal maar niet op gang en ik had er toch, toch een klein beetje moeite mee. Moeite met het besef dat ik een slome patiënt ben die het even niet voor elkaar kreeg in zijn hoofd. Want ondanks dat mijn gedachtes op scherp stonden kreeg ik het maar niet voor elkaar allemaal.

Goed die halve dagen gingen dan gelukkig wel snel voorbij en Mam stond al rond de lunchpauze op me te wachten. Thuis aangekomen was ik dan ook wel klaar voor de dag en nam ik lekker mijn rust.  Die halve dagen werden driekwart dagen en aan het eind van de week maakte ik al een hele dag. De productiviteit werd ook iedere dag wat beter en ik was blij dat ik weer redelijk met beide benen terug op de rails stond. Die sneltrein genaamd het leven stopte namelijk nergens voor en was weer op een drastisch tempo aan het door banjeren. Dat stageverslag van mij daar moest ik ook een goede inhaalslag voor gemaakt worden! Over 2 weken het concept inleveren! Maar we waren al goed op weg en met een beetje extra dagen in het weekend gaat dat wel goed komen! Guido we pakken ze! Can’t stop this bad ass!

Allemaal leuk en aardig maar die hele dagen stage lopen sloopten me fysiek wel. Aan het eind van de dag was ik toch wel goed moe. Ondanks de onredelijke hoeveelheid aan prednison kon ik op dat moment gelukkig wel al om 9 uur ’s avonds ciao zeggen tegen de wereld. De menselijke rolluiken voor de ogen omlaag laten gaan en heerlijk vertrekken naar dromenland! Acceptatie dat dit mijn leven zou zijn voor de komende tijd zat er gelukkig al goed in. Boeie denk ik bij mezelf. Is toch heerlijk om zonder zorgen om 9 uur al in slaap te vallen en dat er gekookt wordt voor je etc. Lijkt bijna vakantie op deze manier haha.

Ook leerde ik die week mijn behandelend arts Loes kennen. Wat een topper is dat ook zeg. Lekker recht door zee en een heerlijke fijne aanpak. Ze had al gelezen dat ik iemand was die zich graag inleest in de gehele medische terminologie en dat ik goed op de hoogte was van de situatie. Veel was er dus niet te vertellen. De behandelmethode was duidelijk en de bijwerkingen waren we ook van op de hoogte! Wel hadden we het er over dat het toch niet niks is allemaal. Hoe goed ik me ook voelde het mocht wel eens een keer. Het mocht wel eens een keer als ik eens niet gelijk door zou gaan met stage of wat dan ook. Denk vooral aan dat lichaam Daan want je moet er nog een aantal jaar mee vooruit. Want met 22 jaar ligt er nog een wereld aan je voeten die nog ontdekt zal worden! Fijn gesprek met Loes en ze gaf aan dat ik altijd zou kunnen bellen mocht er iets mis gaan. Oh en ik moest mezelf een fijne weegschaal aanschaffen waarmee ik het gewicht in de gaten kon houden.

Dat weekend weet ik nog goed wilde mijn vriendin geen rust pakken haha. Zij wilde onwijs veel ondernemen en doen haha. En deze jongen. Die had totaal nergens zin in. Net als die momenten in het ziekenhuis dat ik voor me uit zat te staren en nergens zin in had. Dit was zo’n moment, alleen dan het hele weekend lang. Het ongeloof die mijn vriendin had was nog het ergste helaas. Ze kreeg het niet voor ogen dat Daantje, die jongen die altijd in alles zin had, had eens een keer nergens zin in. Gaat het wel goed Daantje?!?! Ja hoor… laat me maar gewoon even. Voel me niet helemaal mezelf.

Dat hoofd vol van gedachten wilde heeel, maar dan ook heeeel, graag! Tuurlijk wilde ik graag wat doen en dingen ondernemen. Iedere kleine scheet die de wereld uitpoepte vond ik fantastisch namelijk. De vogeltjes, de lucht, alles het was wonderschoon. Maar hoe klote is het als lichamelijk je lichaam vertelt nee! Nee, nee en nog eens nee! Rust! Dat is wat je nodig hebt. En zo geschiede het. Daantje moet en zal rust gaan nemen bedacht ik mezelf. Die sneltrein mag eens een keer de halte missen en doordraven in rap tempo. Op dit moment moest ik toch aan mezelf denken en even dat weekend rust pakken.

Vol ongeloof doen we helemaal niks. Iets dat ik al jaren niet meer heb gedaan. Normaal gesproken een druk sociaal leven, veel doen voor studie, de vereniging en allerlei andere zaken. Ik was een drukke man met ondanks alle drukte een geweldig grappig en leuk leventje. En nu was ik dus een patiënt. Iemand die rustig aan moest doen. Wat een gekloot zeg!

Maar we zijn wel een hele levenservaring rijker grapte ik met mezelf haha.

Het weekend ging alweer snel voorbij en al snel mocht ik met mijn bollemaanwangetjes weer aan de bak. Stage ging gewoon door en ik maakte mezelf gereed voor een week stage.

Die maandag morgen heb ik ruim een uur erover gedaan om bij de poli interne geneeskunde eindelijk iemand aan de lijn te krijgen. Het was althans wel maandag morgen maar goed had niet gehoven luitjes. Hier vertel ik kort dat het niet helemaal lekker gaat. Vanaf het moment dat ik die mooie weegschaal met bijpassende app heb ging het niet goed. De stijgingslijn, die de app dus heel duidelijk liet zien, bleef maar stijgen. Ik kwam iedere dag ruim 1 kilo aan en er leek maar geen einde aan te komen. In die korte dagen na de afspraak met Loes was ik ruim 6 kilo aangekomen. Bovenop de al ruime 20 kilo!! En ik voelde me opzetten! Letterlijk!

Loes uiteindelijk aan de telefoon gekregen en het besluit wordt genomen om bovenop de al drastische hoge plasmediciatie nog een pilletje toe te voegen. Hiervan zou ik pas écht moeten plassen vertelde ze mij!

’s Middags haal ik netjes bij de apotheek de medicatie op en er stond op dat ik ze niet voor het slapen mocht innemen en enkel in de ochtend. Volledige schijt had ik eraan en heb gewoon in de middag die unit genomen. Ik had zoiets dat vocht moet NU mijn lijf uit. Want ik was letterlijk aan het opzwellen en het deed me gewoon pijn. Het deed me overal pijn gossiemijne wat verschrikkelijk. Mijn buik was letterlijk aan het opzetten en ik voelde de striae (van die zwangerschapsstrepen op de buik) gewoon uit elkaar spatten. Alsof ik in de ruimte was beland en door de druk zou ontploffen. Zo voelde ik me.

Die volgende dag was het ook nog eens koningsdag.. al mijn maatjes waren lekker aan het genieten van de heerlijke zon en ik, ik deed helemaal niks. Door de nieuwe plaspilletjes mocht ik niet eens de zon in dus er zat niet veel anders op. De kluis van Valkenburg heeft zich verplaatst naar de Betsy Perklaan en de nieuw aangestelde kluizenaar heet Daan van der Klugt. Genieten!

Slapeloze en saaie middag gehad en eigenlijk geen fuck uitgevoerd die koningsdag. Normaal gesproken ben ik wel ergens mijn kop eraf aan het schroeven in onze hoofdstad en nu. Helemaal niks nada nothing.

Dag erna op stage vroeg de beste Franck nog of ik niet met vrienden in de zon heb gezeten. Neuhh dit jaar niet zo veel gedaan. Lekker thuis gezeten en beetje op bed gelegen vertelde ik hem. Ja wist hij veel. Ga hem ook niet op dat moment heel mijn hebben en houwen vertellen dat ik me als een kosmonaut voelde die een gat in zijn ruimtepak had gekregen. En dat ik volledig was aan het opzetten. Zelfs met die nieuwe medicatie. Achja boeie mijn tijd komt nog wel! Als het weer kan ga ik mijn eigen koningsdag vieren jongens! Daan is althans een koning volgens zijn vrienden! Zonder grappen haha

Vrijdag had ik met Loes afgesproken om voor de zekerheid een telefonisch consult in te plannen. Zo gebeurd en vrijdagmiddag belt ze dan eindelijk. Ik leg de situatie haarfijn uit en het ging niet goed. Het vocht bleef zich maar ophopen ondanks de vochtbeperking waar ik mij helaas goed aan hield. Wat vreselijk was dat als ze op stage koffie gingen halen en ik moest zeggen: “Nee sorry, ik mag niks…”. En dat hielp dus allemaal niet! Wat een gekut.

Het laatste waar ik op dat moment zin in had was dus een ziekenhuisopname. En jawel hoor wat zegt de beste Loes aan de telefoon. “Zorg maar dat je slaapspullen meeneemt. Kans zit er dik in dat je wat nachtjes moet blijven.” Godmiljaar dacht ik bij mezelf wat een gekloot, gaan we weer.

Op dat moment had ik dus ook nog een afspraak gepland met mijn stagebegeleider vanuit school hahah. Perfecte timing weer! Stress momentje na dat telefoontje met Loes en toch even snel herpakt en mijn stageverslag even doorgenomen. Niks vermoedend dat ik daarna voor enige tijd in het ziekenhuis zou komen te liggen hebben we de feedback maar even besproken.

Na dat gesprek gelijk de spullen gepakt en Mam gebeld! Ik weet nog goed dat ik direct in de tranen schoot bij stage op de parkeerplaats terwijl ik mam aan de lijn had. Man man man ik heb hier toch helemaal geen zin in. Ik vertelde aan Mam dat ik ook niet wist wat er aan de hand was en ik gelijk mijn spullen moest pakken. Er is iets niet goed zei Loes. Gelukkig was ik zelf met de auto en kon ik zo naar huis rijden. Spullen pakken, Mam ophalen en gelijk weer door! 

Aangekomen bij het ziekenhuis werd eigenlijk niet eens meer gesproken over geen opname. Het was direct duidelijk dat het niet okay zat en dat ik veelste veel vocht vasthield. Het was enkel even wachten op een kamer die klaar gemaakt zou worden en we zijn weer terug bij af. Er werd gesproken over weer meerdere dagen opname op D5. 

Niets vermoedend at ik die avond weer het heerlijke ziekenhuisvoedsel. Geen idee van wat komen gaat en wat er nou precies aan de hand was heb ik die nacht geen oog dicht kunnen doen. Man wat had ik die verdomd harde ziekenhuis bedden toch gemist als kiespijn. 

 

Zo weer een heel verhaal is het geworden zeg haha. Bedankt aan alle trouwe lezers! Ik geniet van het uitschrijven en het geeft voldoening. Ik kan mijn grappige ellende toch ergens een plekje geven zo. Hopelijk is het nog altijd even leuk om te lezen!

Bedankt allemaal!

Groetjes en tot snel!

Daan