3.2. De Nierbiopsie

Voordat ik verder ga met het verhaal kleine update over mijn gesteldheid nu. Het gaat namelijk redelijk klote helaas. Heb al een aantal dagen flinke buikkrampen na alles wat ik eet. In combinatie met waterdunne ontlasting ben ik daarom vrijdag ook naar de spoed eisende hulp moeten gaan. Gelukkig waren al mijn waardes goed en mocht ik weer gaan. Maar echt chill is het niet.

Voel me erg moe en slap en met een beetje vallen en opstaan lukt het allemaal wel. Maar echt van de bank af komen zit er niet in. Vooral gewoon mijn rust pakken en accepteren dat dit het leven is voor nu helaas.

Verder te horen gekregen dat een derde en vierde kuur toch noodzakelijk zal zijn. In totaal krijg ik dan 8 keer chemo.2/8^ste hebben we nu gehad! Vrijdag 4 juni heb ik een nieuwe PET-scan gehad en hiermee gaan we kijken wat de eerste kuur heeft aangericht! Het doet me branderig pijn op de plek van de tumoren dus ik geloof dat er wel goeie vooruitgang is geboekt!

Ook ben ik flink wat haar aan het verliezen dus dat duurt ook niet meer lang. Achja!  

Dan gaan we nu weer verder met het verhaal!

 

Daantje is dus helemaal aan het opzetten en werd als het ware een echt michelin mannetje!

Tijdens die eerste ziekenhuis opname ben ik veel te weten gekomen over hoe mijn lijf op dat moment zichzelf was aan het tegenwerken. Ik heb namelijk het nefrotisch syndroom zoals jullie al hadden gelezen. Maar ook hierin zijn er verschillende varianten en om dit helemaal uit te sluiten moest er een zogenaamde nierbiopsie plaats vinden.

Eerst vertel ik nog even hoe die eerste opname verliep!

In een hele korte tijd ben ik toen namelijk een ruwe 15 à 20 kilo bijgekomen en dat was te zien en te merken! Mijn benen stonden op knappen en het voelde alsof ik een waterbed had in mijn rug. Iedere keer als ik ging liggen voelde ik namelijk letterlijk het vocht naar de zijkant schuiven. Naar!!

Ook over de hele ervaring die eerste opname kan ik hele kantjes vol typen. Ik zal het in ieder geval nogal kort houden.

Iedere ochtend begon het al om 7 uur met alle ellende haha. Dan hoorde ik op de gang de dames al van alles klaar zetten en hun rondjes maken. En vaak stond om kwart over 7 al de prikdienst aan mijn bedeinde.

“Dhr. van der Klugt??? Geboortedatum alsjeblieft?”

En dan zei ik netjes mijn geboortedatum en vertelde de dame dat ze weer bloed kwamen afnemen. Soms wel 7 buisjes om maar de dag mee te beginnen. Altijd werd er ook geprikt aan mijn rechterarm, dat is mijn goede prikarm ben ik achter gekomen. Daar loopt een mooie ader die nu wel ruim 50 keer de naald heeft gezien haha.

Als al dat prikken gedaan was kwamen ze voor de standaard controles. Bloeddruk, hartslag, temperatuur, saturatie (hoeveelheid zuurstof) en even de pols checken. Dan wordt me ook gevraagd naar mijn pijnscore en hoe mijn ontlasting en alles eruit ziet. Smakelijk!!

Rond 8/ half 9 komt dan het ontbijt en dat is altijd wel heel nice. Iedereen klaagt over de koffie maar ik genoot iedere dag weer van dat ene bakje pleur dat ik dan kreeg. Heerlijk!

Ontbijt rustig opgepeuzeld en dan gingen we onze dag beginnen. Eerst op het gemakje naar de douchecabine en heerlijk genieten van die warme stralen!

Meestal had ik dan een uurtje om te chillen en rond 11 komen dan de artsen aan bed voor de visite. Ieder keer wel iemand anders erbij omdat het een academisch ziekenhuis is. Veel mensen in opleiding die mij interessant vonden.

Dan komt om 12 alweer de lunch en zo ging een beetje iedere dag voorbij. Smiddags kwam dan om 5 uur iemand op bezoek en op die manier ging het iedere dag weer van hetzelfde liedje.

Avond eten in het ziekenhuis is overigens echt afzien. Als amateur thuis kok maak ik normaal gesproken iedere dag wel wat lekkers. (vaak ook wel een diepvries pizza hoor, ben althans student) Dus het eten, dat zout en natrium arm was, smaakte letterlijk naar water. Een keer was het zo erg dat ik 4 dagen op rij aardappelpuree had haha. En ik kan je vertellen. Dat smaakt echt nergens naar haha.

Okay okay, nu hebben jullie een beetje een idee hoe die dagen in het ziekenhuis eruit zien.

Beetje met de dokters kletsen, veel momenten om te eten en soms wat bezoek. Puur genieten!

Verder had ik dus overdag totaal geen zin om ook maar iets te doen. TV kijken had ik geen zin, netflixen was saai en het enige wat ik eigenlijk deed was een beetje voor me uit staren.

Vraag me niet waarom maar dat was het enige waar ik op dat moment zin in had. Zelf bezinning ofzo noemt men dat.

Al gauw kreeg ik ook de nodige pillen die nodig waren om dus dat nefrotisch syndroom tegen te gaan. Het waren er ongeveer 16 stuks verspreidt over een hele dag en dat zijn er dan 116 per week!! 116!! Meine gute wat een getal.

Ik weet nog goed dat op een dag mij werd verteld dat ik een extra soort pil zou krijgen. Mijn goede humor zei toen och ja boeie laat maar komen die handel. En toen zei dus de grappige belgische co-schapper dat ik daar Man Boobies van zou krijgen. Hahah heb samen met hem toen lopen lachen om het feit dat dat er ook wel bij kan. Erg leuke gast is die Lambik, zo noem ik hem, en hij komt samen met Mulan vaker aan mijn bed tijdens de eerste opname.

Het andere grapje wat ze met me uithaalde gedurende de eerste opname was dus de nierbiopsie. Wat een feest was dat zeg!  

Daarmee gingen we dus bepalen of ik een “milde” vorm van het nefrotisch syndroom heb of een wat “kwaadaardigere” vorm. Of hoe je het beestje zou willen noemen.

Een nierbiopsie is dus een kleine medische ingreep waarbij letterlijk een stukje weefsel uit je nier gespiest wordt. Erg ongezellig!!

Die ochtend van de nierbiopsie weet ik nog heel goed. Ik moest volledig nuchter blijven en al voor het ontbijt werd mij een OK (operatiekamer) jasje aangetrokken. Ook moest ik een veelste kleine onderbroek aan doen hahaha. Dat was gewoon een soort haarnetje of visnetje dat een beetje mijn zaakje daar onder vasthield. Gelukkig was alles bedekt door die jas zullen we maar zeggen…

Al gauw stond toen iemand van het transport aan mijn bed met een karretje. Want met bed en alles werd ik door de gangen vervoerd naar de operatie kamer.

En dan begint het je toch wel even Spaans benauwd te worden. Dit is wel the real deal!! Het besef begint op te komen dat dat grapje van de artsen toch wel werkelijkheid is. Iedere stap die wordt gezet door de lieve vrouw van het transport wordt het me meer duidelijk…

Pfoe….

Gearriveerd en wel komen we dan aan bij die operatiekamer. Alle toeters en bellen staan klaar!

Een groot scherm waar dus met een echo mijn nier wordt gelokaliseerd. En wat andere monitors die niet van toepassing waren voor mijn “kleine” ingreep.

Ook hier was de hoofd chirurg, of wat voor titel hij ook had, een belg! Vlaamse gezelligheid!!

Het gesprek gaat over wat ze nu precies gaan doen en dat het een medisch relatief makkelijke ingreep is. Een van de risico’s zou zijn dat ik een inwendige bloeding zou krijgen. Hmmm okay..

MAKKELIJKE INGREEP!

Focus Daan dit komt goed!

Vervolgens komen de dames in vol ornaat binnen lopen. Heeft die belg toch wel goed gefixt hier! Vier dames en hij als enige man! Strijder!  

Ze hebben allemaal operatie jasjes aan en dus van die mutsjes en mondkapjes. Shit de joke is er nu wel af dus. Lijkt wel Grey’s Anatomy hier zeg.

De dames maken alles netjes klaar en ik word als een speenvarken met roze verf beschilderd. BMI noemen ze me ook wel haha.

Ik was me het lekker comfortabel aan het maken terwijl ik op mijn buik lag. En opeens zag ik dus zo’n operatie karretje naast me staan. Zo’n tafeltje met messen 2 onredelijke naalden en een opvang bakje.

En die grappige belg maakt de hele grap dus compleet. Hij laat me zien hoe dus die spies werkt….

Een ontzettend lange naald was dat van misschien wel 5 mm in doorsnede en 30 centimeter lang met allemaal kapsels eraan. Hij kon dat apparaat dus “laden” door een soort pistool achtig iets naar achter te halen. En dan had de beste man dus ook een soort trekker bij zijn geweer.

AMAHOELA wat klapte dat ding snel in elkaar met een KLAKKK!!

Pffff had met dat maar niet laten zien frietentuut.

Het meest erge was nog dat daarnaast dus nog een gezelligere naald met verdoving lag. Ook deze naald was een ruime dertig centimeter lang en gossiemijne wat veel vloeistof in die buis.

Slik…

Het feest kon beginnen!

Op het grote scherm is te zien hoe we dus mijn nier gaan aanpakken. Met een grote stippellijn op het scherm is te zien hoe mijn nier gespiest zal worden. De stippellijn gaf namelijk aan hoe de naald naar binnen zou gaan.

Er wordt van alles afgetekend en we zijn er klaar voor!

Die grote lange spuit gaan ze eerst in mijn lijf pompen. Ook wel bekend als de zogeheten ruggenprik! Deze naald gaat namelijk zo diep dat hij tussen de ruggenwervels in komt. Zo kan een plaatselijke verdoving heel makkelijk gecreëerd worden.

Maar makkelijk…

Man man man het was afzien.

De naald ging er in en ik grapte nog:

“Haha is dit het?!?”

En of ik spijt had van die woorden zeg.

Ik vergelijk het een beetje als de corona test. Het begin in de neus is prima te doen. Maar daarna wordt het steeds iets kutter en wordt er toch een soort pijngrens bereikt.

Nou ik raakte ram in de stress. Want de pijngrens was bereikt. Ik begin spontaan te kletsen met die meid en raak compleet in paniek. Hij bleef maar door duwen en echt jongens heb het beddeneind flink kapot geknepen. Ik voelde letterlijk die naald langs mijn ruggenwervel naar binnen gaan.

De eerste paar seconden vloeistof waren toen ook nog echt afzien en opeens pats!! De pijn was weg!

Vervolgens voelde ik die andere naald naar binnen gaan en KLAK! Oh chill de eerste is al gezet. Blijven kletsen Daan misschien doen ze gelijk een tweede pakken.

En na een minuutje was ik wel uitgekletst en vroeg ik de belg hoe de zaken ervoor stonden. Ze wachten even totdat de eerste biopsie goed gekeurd is en pakken dan de volgende..

Volledig gefocust op die volgend klak zat ik dus in spanning af te wachten. Ik voel dat ding weer naar binnen gaan. En het nare was nog dat ik gewoon dat ding in mijn nier voelde prikken en KLAK!!

Laat deze ook goed zijn toe toeee!

En jawel hoor Daantje heeft het grapje weer overleefd!

Alhoewel….

Op de terug weg begon het dus echt heel veel pijn te doen daar op die plek. Ik voelde letterlijk dat er stukjes mistte en het was niet te houden. De verpleging heeft me toen proberen lam te leggen met paracetemol en Mulan vroeg nog of ik morfine wilde hebben.. Achteraf spijt van dat ik dat niet heb aangenomen. Maarja morfine klinkt weer zo heftig….

Hele dag dus pijn lopen lijden en ik mocht mijn bed niet uit.. 24 uur stil liggen. Dus ook plassen en poepen moest in bed gebeuren..

Op dat moment heb ik me nog nooit zo smerig gevoeld. Want in de avond was het dus tijd. Iemand had een grote boodschap. Ik vroeg nog aan Judith, toppertje!, of ik niet toch even met pijn en moeite naar de wc mocht lopen..

Absoluut niet.. Je blijft mooi in bed en we gaan je op de PAN zetten.

Een pan is dus een metalen wc pot voor op bed en die wordt bij mensen onder de kont in geschoven. Dus ook bij deze 22 jarige tuup. Hahah

Wat voelde ik me ongemakkelijk zeg.

Gordijntjes gingen dicht broek tot op de knieën en half naakt op die pot. En wat is liggend schijten verneukt zeg!

Ging ook nog de alarmbellen bij de buurman af waardoor ik n ruime 5 minuten in mijn eigen schijt zat…. Wat een hel was dat. Ik verging gewoon in mijn eigen stank en kon er niks tegen doen haha.

Vervolgens komt de allerbeste Judith mij dus de billen wassen met een soort washandjes genaamd swashies! Dan voel je je echt letterlijk bescheten mensen. Geen aanrader in ieder geval.

Die nacht vervolgens ook totaal niks kunnen slapen door alle pijn en ik was echt met tranende ogen steeds om nieuwe pijnstilling aan het vragen.

Gelukkig mocht ik de dag erna eindelijk het bed uit!! En deze man ging vastberaden naar de douche. Want hoe je het ook went of keert die shit van gister is gebeurd en vandaag is een nieuwe dag! Verse start en we gaan weer knallen.

Niks vermoedend ging ik me toen douchen en boh dat was lekker.. tot een bepaald moment..

Want opeens kreeg ik het erg benauwd. De damp stond in de cabine en ik ben me vliegensvlug gaan afdrogen. Onderbroek aan en het werd me zwart voor de ogen. SHITTTT PANIEK!!

Snel snel ben ik in mijn onderbroek de gang op gerend en heb me vastgeklampt aan de eerste de beste zuster.

En daar ging Daantje…

PATS met zijn hoofd tegen de muur en het licht ging uit…..

Want ja die zuster was gewoon 2 koppen kleiner en ik met mijn grote lijf kan geen enkele zuster tegenhouden.

En daar lag ik dan.. Ik ontwaak gelukkig snel en er staan 5 leuke dames naar me te koekeloeren.  

De crash car komt aangereden en de controles worden direct uitgevoerd. Alles ziet er goed uit en blijf maar eventjes liggen.

Rustig aan kom ik weer bovenwater en een glaasje cassis laat me al een stuk beter voelen. Pfoe schrikken zeg..

Rolstoel komt aangereden en ik word rustig aan naar mijn kamer verplaatst. En daar viel de BOM!

Ik barst in tranen uit!

Ik wil naar huis dames… nu is het niet meer leuk. De grap is er af.

Gelukkig zijn al die lieve mensen in de zorg erop ingesteld om mensen het helemaal op hun gemak te maken. En iemand komt rustig bij me aan bed zitten. We kletsen even wat en de traantjes worden al weggeveegd.

Man man man Daan wat ben je er weer een drama van aan het maken!

 

Goed dit was het voor nu ik ga me naar de bank verplaatsen.

Groetjes en bedankt voor alles!