Acute Opname Afdeling

Lieve lieve mensen,

Helaas is mijn chemo sessie van afgelopen donderdag iets minder fijn uitgepakt dan gehoopt. Met spoed ben ik opgenomen geworden op de acute opname afdeling donderdag nacht. Gelukkig ben ik nu weer thuis en gaat het naar omstandigheden weer beter.

Het is een flink verhaal geworden dus ik zou zeggen neem de tijd om het te lezen. Want toch ben ik gedreven om alles weer te bloggen en met iedereen te delen. Het drijft mij heel erg om deze blogs te schrijven en ik geniet er gek genoeg van. Iedereen die het maar niks vindt mag gerust de andere kant op kijken, ik doe gewoon lekker mijn ding!

Laten we even terug kijken op afgelopen donderdag!

Die nacht had ik erg klote geslapen namelijk en had ik dus waterdunne diarree. Ook heb ik een keer moeten overgeven, shit. Dit was de eerste keer dat ik mij eigenlijk echt goed ziek voelde, in de zin van erg misselijk zijn en overgeven etc.

In de ochtend daardoor dus erg weinig eetlust en het ging allemaal maar moeizaam. Achjoh zei ik tegen mezelf! Zal wel weer iets verkeerds gegeten hebben. Net als toen ik naar Marrakech was geweest haha. Toen heb ik ook 4 weken lang aan de diarree gezeten. Dit kunnen we er dan ook wel bij hebben. Bouillonnetje gedronken en Daantje was letterlijk weer opgekikkert, thanks cup a soup!!

Ondertussen begon het al wat later te worden en ik ging maar eens mijn tas inpakken voor de middag. Lekker wat drinken, paar snoepjes en de switch gingen mee.

Want eerst zou ik nog even langs gaan bij mijn stage plekkie. Smeets Bouw! Ik had zoiets nu ik me nog okay voel eronder wil ik toch eventjes mijn gezicht laten zien. En dat was erg goed bevallen! Ze vonden het leuk me weer te zien en ik werd met open armen, zoals altijd, ontvangen! Lekker met Franck koffie gedronken, bij gekletst en mijn laatste spulletjes gepakt. Ook weer fijn met Claudia en de rest gepraat en het voelde weer als vanouds. Bedankt toppertjes!

Daarna door naar het ziekenhuis. Eetlust was ondertussen al een heel stuk beter en Mam en ik zijn lekker in het restaurantje gaan zitten. Heerlijk mezelf een uitsmijter besteld en Mam iets van een pesto tosti ofzo. Genieten!!! Eindelijk niet misselijk en het smaakte. Topshit!

Ook nog eventjes langs gegaan op afdeling A5 want ze hadden al gebeld. Mijn jas was gevonden! Chilll…. die was ik al kwijt. Nog een paar fijne dames gezien die me geholpen hadden toen ik bij hun op de afdeling lag! Ze wensten me allemaal succes vanmiddag en ik grapte nog ochh komt goed die eerste was appeltje eitje….. oeffff… daar heb ik nu bij het schrijven toch wel beetje spijt van…

Veel te vroeg zijn we toen na deze ontmoeting en het meestermaal naar de Maastro gegaan. Zo noemt men in Maastricht het dagcentrum voor alles wat betreft Kanker. Hier vinden bestralingen plaats en de poli klinische behandelingen. Nu hoor ik iedereen al denken.

Wat is poli klinisch? Behandelingen? Pfff brain fart!

Okay rustig ik zal het uitleggen.

Mijn behandelingen vinden namelijk hopelijk allemaal plaats op een poli klinische manier. Dit houdt in dat ik enkel voor de chemos en bestralingen eventjes op en neer hoef naar het ziekenhuis. En daarna mag ik dus “gewoon” weer naar huis. Het is dus zo dat ik eigenlijk alleen “eventjes” een infuusje hoef te laten zetten, de chemo erin te laten lopen en hupsch weer naar huis.

Thuis moet ik dan extra op bepaalde zaken letten zoals koorts, koude rillingen etc.

Goed jullie weer wat geleerd en nu terug naar het verhaal…

Want dat dagcentrum schreeuwde gewoon heel groot Kanker!

Excuus voor dit harde woord met uitroepteken. Maar echt gezellig was het er niet. Die wachtruimte was zo donker! Lamellen dicht, donker bruine boekenkasten en een hele nare sfeer. Alle planken van de boekenkasten lagen vol met foldertjes over misschien wel iedere verschillende soort kanker die je je maar kon bedenken. Nergens iets van een Quest of National Geographic of de krant te bekennen. Ballen!! Slecht gaan!

Terwijl de rest van Maastro dus echt mega mooi en licht uitziet dus het contrast was een beetje deprimerend. Maar goed boeie, Mam en ik maakten er maar gewoon wat grapjes over. Dat als ik de touwtjes in handen had hier er alleen maar leuke boekjes zouden liggen. Wat suskes en wiskes haha.

En daar was het moment. Dhr. Van der Klugt klonk het in de wachtruimte. Volmondig roep ik:

“Ja! Dat ben ik!”

Haha je had die blik bij sommige mensen moeten zien in de wachtruimte. Die dachten dat ik hier met mijn moeder was voor haar behandeling. Nou fout gedacht jongens. Helaas gebeuren deze dingen ook bij jonge gasten. En daantje had net het geluk om ook toevallig eens pech te hebben.

Samen vertrokken we toen naar de behandelkamers. En wat zag dat er ook arelaxed uit zeg. Alle toeters en bellen aan behandelstoelen. Veel kale koppen en de sfeer zit er vooral niet echt in. Achja behandelkamer nummertje 3 werd het!

Mam even dag gezegd en huh wie zien we daar…. Pieter.. nee kut Joost!

Een bekend gezicht alweer voor mij. Als het hele verhaal nog niet gekker kon worden zit daar ook nog een van mijn docenten van Zuyd. Man man man ik kom alleen maar bekenden tegen in dit ziekenhuis.

Hij vertelde me al dat de zusters het over ene Daan hadden. Van der Klugt. En dat hij dacht neee waar ken ik die naam van. Pff denken we samen.

Gekke is dat we van elkaar totaal niet wisten dat we in deze rollercoaster samen zaten en kort hadden we even gekletst over hoe en wat. Man zeg! Hij was al met kuur 7 bezig en kon nog lachen!! Wat een held!! Dat motiveerde mij enorm en ik vroeg, nieuwsgierig zoals altijd, wat hij ervan voelde altijd. Precies wat ik ook heb. Na dag 2 begon het de vorige keer met heel moe en wat klote en na dag 5 gaat het iedere dag wat beter. Okay okay dit gaan we gewoon cheffen jongens!

Daan weer sterk in zijn schoenen en toch. Toch voelde iets niet goed zei ik tegen de zuster. De onderliggende maag borrelingen zijn op dit moment wel een ding. Mijn darmen maken hele gekke geluiden en heb het gevoel dat die uitsmijter straks linea recta als een Niagara waterval uit mijn anus komt. Hahah lekker zinnetje niet?!

Met de zuster toch maar eens gesproken over de chemo en of dit nou wel zo verstandig gaat zijn. Hmmm we bellen maar even met de arts. Die vond het allemaal maar niet zoveel en zei och joh komt goed! Veel drinken omdat er veel vocht verloren is gegaan en 500 ml extra NaCl via het infuus. (zoutwater oplossing). Uhmmm okay?! T zal wel dan… zij hebben er verstand van. Wijsneus Daan moet maar ophouden met alles beter te weten.

Ondertussen worden alle gezellige zakjes aangehangen en gaat het feest beginnen. Infuusje gezet en hoppa we kunnen!

Beetje op de switch gespeeld. Donkey Kong!! DK oftewel Daan vd Klugt haha. Maar al gauw verveelde dat. Verder wat voor me uit gaan staren en klote m’n telefoon had nog maar 5% haha. Handig als ik mam straks moet bereiken.

En toen werd het opeens heel gezellig bij ons op de kamer. Wat een gekkigheid. De mevrouw naast me begon over mijn sodastream fles en we hadden het erover dat prikwater echt de shit is. Heeeerlijk! Ook een levensgenieter.

Samen met Joost en deze wat alternatieve vrouw beetje verteld. Ze vertelde dat al 1,5 jaar tegen haar werd verteld dat ze dood zou gaan. En daar zat ze toch!! Hoofddoekje om en lachend door het leven!

Ook vertelde ze over haar behandelingen in Duitsland waar ze in een soort deken van metaal lag en heel warm, 45 graden, werd gemaakt. Waarbij ze dan ook elektrische stroomstoten kreeg om zo de kanker tegen te gaan. En het werkte vertelde ze me! De artsen hier waren razend positief! Potverdikkie kunnen we nog wat van die Pruisen ( spreek uit als prruuuuusscchhhheeennn) leren.

De zusters en mannelijke verpleging grapten nog dat het wel heeeeel gezellig was op kamer 3 en dat het maar een gekke bedoeling was. Hahah heb ik natuurlijk weer. Een en al gezelligheid!

Joost zei nog dat hij veel contact had met Maurice, mijn SLB’er, ofja heb er 2 soort van. En dat we zo maar een foto moesten maken! Goed goed doen we!

De kamer begon rustig leeg te lopen en alleen nog de zoutwater oplossing moest bij mij naar binnen. Rustig al mijn spulletjes gepakt en ik kon onder mam dr kia al zien staan.

Gek genoeg zei ik toen tegen de zuster van hmm ik weet niet maar heb opeens heel erg een drukkend gevoel op de borst…. Is dit normaal?? Doet me best pijn namelijk…

Hmm wat gek normaal heb je dat pas inderdaad na 2 dagen ongeveer. We zullen maar zeggen dat ik een speciaal geval ben en het zal wel. Komt goed!! Toch?!?!

Ohhh nog snel die foto maken! Joost hou je taai! En docenten van Zuyd! Het deed me goed dat ik een mailtje kreeg met het bericht dat ik door heel het docentencorps beterschap toegewenst kreeg. Wat een toffe opleiding heb ik ook! Zo zie je maar weer hé. Hoe klein is ons wereldje wel niet.

En vanaf hier was de gezelligheid bij mij wel weer ver te zoeken.

In de lift werd het mij dus al erg slecht en al strompelend naar de auto merkte ik dat die pijn in de borst maar niet weg ging. Godmiljaar wat hebben we gedaan!!

Ik verging weer eens zoals vanouds van de pijn….

Rij maar snel naar huis mam deze jongen moet het bed in.

En wat ging ik een partijtje bad zeg. Van kwaad naar erger ging het… Ik had nog mooi de brief in mijn handen met dingen waar iemand op moest letten als het fout ging en welke nummers gebeld moesten worden.

Bovenaan de lijst stond koorts en koude rillingen… en mensen als iets wel eng is dan is het wanneer je tanden zo hard aan het klappertanden zijn dat je bang bent om je tong eraf te bijten. Godmiljaar heb ik weer. Het gaat echt echt echt heel slecht. We MOETEN BELLEN!! Okay okay rustig blijven Daan we zijn bij de albert heijn in Valkenburg. Bijna thuis.

Eenmaal thuis aangekomen ga ik direct naar binnen en drink ik wat suikers want op die manier trekt de pijn een beetje weg. Mam belt ondertussen de noodlijnen.

Linea recta weer terug naar het ziekenhuis!!! Ze verwachten me weer op de spoedeisende hulp! Dit is niet, maar dan ook echt, niet goed!!

Is dit het?! Is mijn optimisme nu over?!

Ow man hou je sterk Daantje!

Compleet shakend en bibberend van de kou verga ik op tijdens de rit van de pijn. Met wat ademhalingsoefeningen probeer ik mezelf rustig te houden. Maar godmiljaar wat een pijn heb ik.. het is afgrijselijk!!

In mijn hoofd hoor ik het Jack gewoon zeggen:

“Hou je toch eens rustig man!!!!”

Godverdomme Jack jongen ben je weer hé. Ik zeg het!! Ik hou me rustig!!!!

Kreeg wel een bericht van zijn zus dat hij het waardeerde dat ik een kaartje stuurde en hij het jammer vond dat hij zo boos op me was geworden. Jack love you man! Hoop dat het beter met je gaat en je hebt een bikkel van me gemaakt! Dankjewel!

Vanaf nu was het even tandje erbij!! Want pfoeee het ging echt rete slecht. Dokter Bibber ik ben onderweg!!

Shakend en wel strompelde ik naar de balie van de spoed eisende hulp. Van der Klugt zeg ik! Wie?!?! Klugt! K L U G T! 13-10-1998!

Vinden ze me ook nog eens niet in het systeem. Ja jongens kom op zeg ik verga van de pijn hiero. Krijg nog een mondkapje want ja die was ik ffjtes vergeten. Neemt u plaats in de wachtruimte aub.

Ow ja joh?! Wachten…. Buh….

En daar ging ik… na 10 minuten helse geluiden maken en shaken vraagt de lieve mevrouw die ook in de wachtruimte zit of ze iets voor me kan doen. Ze haalt er iemand bij.. die vraagt stomverbaasd wat mijn naam is en zegt dat een of andere stagiaire me niet had aangemeld. WTFFF.

Dan valt je toch echt alles te binnen..

Geeft niet we leven nog. Ha ha ha.

En eindelijk komt er iemand mij ophalen.

Gelijk worden alle toeters en bellen aangekoppeld. Hart monitor, bloeddruk, saturatie en we gaan maar eens wat bloed afnemen. Alles is ogenschijnlijk goed. Want als ik mijn rust en kalmte hou zijn mijn waardes gewoon uitstekend. Gezonde boy die vergaat van de pijn.

Er werden dekens over me heen gelegd en ik trilde van de kou. Koorts van 39,3 en deze jongen had nooit dat hart uit dokter bibber kunnen krijgen hoor. Wat een doffe ellende!!

De artsen zijn stomverbaasd wat er met mij aan de hand is en ik gaf aan dat mijn suikerspiegel al dagen heel erg schommelt! Mijn magnesium en kalium is erg aan het schommelen en als ik bijvoorbeeld tomatensap drink gaat het beter!

Ze gaan nog wat meer onderzoeken doen! Mama heb ik ondertussen gebeld dat ze mag aanschuiven en man hey. Dit is het laatste wat je je zoon toewenst denk ik.

Gekoppeld aan een hartmonitor gaat mijn hartslag omhoog en omlaag en steeds kan ik de sirenes weer uitzetten door tot rust te komen. Thanks Jack!! Schommelde hartslag van 130 naar 90 en weer terug. Gekkigheid.

De koorts trok maar niet weg en man twee dekens op en ik had het ontzettend koud. Ik zat te denken aan mijn andere kamergenoot die ook koude rillingen had gekregen. En dus onder toezicht werd gezet van de IC. Is dit het moment?! Gaat er een bezoek gepleegd worden aan de Intensive Care? Pfff…

Russttt Daan. Komt goed maak ik mezelf maar wijs!

Gek genoeg kom ik ook weer overal bekenden tegen. Bij de radiologie voor mijn longfoto en later nog meer bekenden van het Stella Maris College.

Er worden ECG’s (hartfilmpjes) gemaakt, longfoto’s, verschillende bloedafnames, urinekweek en ja hoor een CT-scan. Als een zoutzak die verging van de pijn werd ik overal naartoe gesleept. Ow man wat een gekanker! Sorry! Op dit punt mag ik dat wel even zeggen.

Ze noemen me allemaal dapper en lezen mijn blog. Ha dankje dames! Jullie zijn toppertjes!

CT-scan met dus die contrastvloeistof waar men het warm van krijgt. Haha laat me niet lachen ik heb koorts van weet ik hoe hoog. Kan je vertellen daarna had deze boy het wel niet meer koud hoor. De sauna van de thermae 2000 in Valkenburg is er niks bij!

Bitse avond en nu is het afwachten…. En dat deden we maar…

Nog steeds gekoppeld aan alle meuk en af en toe voor diarree naar het toilet lag ik nog altijd te vergaan van de pijn. Er werd gesproken om morfine toe te dienen en me lam te leggen.

Nou ik kan jullie vertellen. Mijn ogen waren al constant aan het wegdraaien dus ja. Graag! Leg me alsjeblieft in comateuze toestand! Alles liever dan deze pijn! Snik.

Man man bij het uittypen van dit moet ik toch wel echt een grote traan laten. Want man zoals jullie merken. Het was echt geen pretje. Zoiets wens ik echt niemand toe!

En wat is het prettig dit op te schrijven. Hoe kut het ook was. Ik leef weer!

Zo traantjes weg gepinkt en we kunnen weer.

Even voor de beeldvorming. Rond half 6 stapte ik in de auto bij mijn moeder en rond 20 over 6 was ik weer in het ziekenhuis. De klok stond na al dit gekut op 23:12 uur.

Rond half 12 komen ze met alle uitslagen! Het zag er goed uit!

Hahah laat me niet lachen.

Er zijn geen verstoppingen in de longen te zien (longembolie), geen vocht in de longen, hartslag is okay en de bloedwaardes zijn ook prima. Ook corona is ondertussen uitgesloten dus prima!

Behalve dus het magnesium en kalium.

ZIE JE WEL!!!!

Wijsneus Daan had weer eens gelijk.

Valt me ook niks meer te binnen hé.

Infuusje met magnesium wordt gezet en ik krijg lekker mijn vriendje oxycodon (pilvormige heroïne). En man wat ga ik die heroïne toch echt wel nemen vanavond. Ouwe drugskikker Daan haha.  

Het was al lang duidelijk dat ik dus werd opgenomen in het ziekenhuis. De vraag was nog even welke afdeling. A5 ging niet omdat ik mogelijk andere mensen zou infecteren met die buiktyfus die ik heb. Of hoe we het beestje ook mogen noemen.

Acute Opname Afdeling. Kortweg: AOA.

Klinkt vrij intens..

Gelukkig gaat het redelijk steady met de pijnmedicatie en dat infuus. Om de 3 à 4 uur word ik steeds wakker van de helse pijn en vraag ik om een nieuwe oxy. Kwartiertje erna kickt hij dan in en ben ik weer in dromenland. Pfoee..

Werd nog wakker in een gezellige plas met bloed omdat mijn infuus eruit was gegaan. Haha ik lachte in mezelf op dat moment. How joh was ik nog bijna doodgebloed ook haha. Kunnen we ook nog wel erbij hebben. Eventjes op de bel gedrukt en we zetten gewoon een nieuwe. Kind kan de was doen!

Laatste unit oxycodon pak ik rond een uur of 6 geloof ik. En ik slaap gelukkig met die tussenpauzes erg lekker!

Ik ontwaak als een herboren persoon!

Het enige waar ik nu nog last van heb zijn mijn knieën die erg pijnlijk zijn. Alsof er geen vet meer tussen mijn knieën zit en mijn gewrichten langs elkaar schuren… fraai.

Maaaarrrr verder…. Geen last meer van mijn helse krampen!!

Besluit werd genomen om de oxycodon te stoppen en het even op het eten te gooien. Tomatensapje naar binnen en we kunnen!

Ontbijt gaat er totaal niet lekker in en ik forseer mezelf om minimaal 2 boterhammen te eten. Anders zwak je alleen maar af Daantje.

En wat een toeval weer. Ken ook echt iedereen. De verpleging op de afdeling ken ik en dus ook de co-assistent. Man man man haha.

Heel professioneel zegt iedereen altijd tegen mij:

“Als je het niet prettig vindt dat ik je help mag je dat gerust aangeven.”

Och joh ikzelf vind het alleen maar leuk dat ik als een normaal persoon met wat bekenden kan kletsen!

In de ochtend is de prikdienst weer eens vergeten om mijn bloed af te nemen en dus gebeurt dat bij de artsenvisite. Er wordt al gesproken van een ontslag van vandaag! Boh mag ik gewoon vanmiddag al naar huis haha.

Wat een feest!

Even mijn bloedwaardes afwachten en als die goed zijn mag ik mama bellen om me te komen halen!

En jawel hoor het zag er weer eens uitstekend uit!

Enige wat ze nog van me wilden hebben is een kakje.

Heb ik het geluk dat die oxycodon dus ervoor zorgt dat het daaronder verstopt raakt hahah.

De diarree was nu omgezet in harde kuttels en heb echt een paar uur lopen kutten om er iets uit te krijgen. Mam ondertussen maar gezegd dat ze boodschappen enzo kon doen want dit zaakje ging nog lang duren.

In mijn wanhopige poging om met een kop koffie de stoelgang aan te wakkeren had ik besloten om maar vast mijn receptje te halen. Wat antibiotica om die darmen van mij weer fit te maken. Genieten!

Bij terugkomst ben ik stomverbaasd want daar is de echte legende toch! SJOERD! Baasje!

Samen praten we even over mijn andere waardes en ik mag gaan stoppen met de fraxiparine (trombose spuitjes die ik 2 maal daags zet) en mijn bumetanide (plastabletten 2 maal daags 2,5 mg) gaat naar 1 mg 2 maal daags. Pfoee dat gaat de goede kant op mensen!

Ze zijn weer eens erg tevreden over mijn waardes en krijg nog wat extra afspraakjes met de nefrologie (nieren). Want dat hadden de mensen bij de hematologie (bloedziektes, lymfeklieren vallen onder bloedvaten) niet ingepland.

Weer naar de apotheek en jawel hoor ik kreeg eindelijk een papje uitgedrukt haha. Ik mag naar huis!!! MAMA!!

Weer een kleine 20 minuten moeten wachten bij de apotheek en we konden naar huis. In de tussentijd nog langs de ace & tate om mijn nieuwe brillen te halen. Ook daar weer kut lang moeten wachten op een ogenschijnlijk snelle afhaal van mijn brillen.

Eerste wat ik doe als ik thuis kom is mij en mam een overheerlijke tosti maken! Deze jongen had opeens weer honger! En aangezien ik geen avondeten had gehad en in de ochtend ook vrij weinig had gegeten was het wel nodig. Het was al 4 uur namelijk.

Daarna gelijk moeten schijten haha en ik ben maar mijn pillen voorraad gaan uitstallen. Opeens hebben de prednison tabletjes een roze kleur en het is een waar meesterwerk geworden! Die pillenbak van me! Die groene met grijze zijn de antibiotica die ik nu 4 dagen slik en de rest ja. Dat hoofdstuk moet nog geschreven worden. Excuses voor de onoverzichtelijkheid van mijn schrijven.

Daarna voelde ik me slapjes. In het ziekenhuis al de hele dag half lopen slapen. Want echt in slaap kom ik namelijk, door al die oppeppende middelen, niet. Dus ben maar weer in bed gaan liggen met mijn ogen dicht en mijn gedachtes op springen.

Avond eten ging daarna ook maar moeizaam en ondanks dat het overheerlijk was kreeg ik maar een kleine portie naar binnen gewerkt. Ik forceer mezelf tot het drinken van tomatensap en het opeten van de salade. Ondanks dat ik totaal geen honger heb.

Na het eten ga ik maar weer in bed liggen en ik val als een roosje in slaap. After Dinner DIP!!

Toen kwam het gekke. Werd wakker om 22:47 in de veronderstelling dat het al 8 uur ’s ochtends was haha. Ga naar beneden en drink me wat fris. Eenmaal terug boven pak ik mijn koptelefoon en mijn telefoon en ik dacht ahjoh ff muziek luisteren en dan mijn dag beginnen.

Hahah en toen zag ik de tijd.

Wat een gekheid hahah.

Okay boeie ik kom wel weer in slaap.

En boh wat heb ik weer lekker geslapen.

Werd om 3 uur wakker en toen bedacht ik me dat ik compleet de pillenronde van 22 uur had overgeslagen. Die psychedelische drugs ga ik maar niet nemen bedacht ik me. Want dan slaap ik straks de hele dag en is mijn biologische klok al helemaal verstoort. Wel neem ik snachts nog even mijn vitamines. En ik dut weer wat verder.

Om 5 uur was ik klaar wakker en ben ik maar naar onder gegaan. Wat drinken gepakt. Laptop aan, koptelefoon op, mellow DnB aan en de nieuwe intelligente bril tegen blauw licht op.

En ik ben gaan typen. En wat heb ik nu veel getypt hahaha.

Chapeau voor de mensen die dit hele verhaal tot nu hebben gelezen.

Ondertussen is het 7:44 in de ochtend. De zon schijnt en deze jongen is gezond en wel lekker bij Mama thuis.

7,5 kantjes volgetypt en zo’n 3900 woorden. En dat in 2,5 uur tijd ongeveer minus pauzes. Pfff.

Dank voor het lezen iedereen en voor alle steun!!!

Komende dagen pak ik lekker mijn rust!

Groetjes!

Daan van der Klugt